عصمت تره کی

ټکسي وان په لوړ غږ د دارالامان، دوغ آباد! دارالامان، دوغ آباد! دهمزنګ، درالامان، دوغ آباد! چیغي وهلي.

دری دقیقي وروسته په راډیو خبر خپریدو؛ په افغانستان کې په یو وخت دوه ولسمشرانو لوړه وکړه!

د مخې له سیټ نه سپین ږیري سړي، په غوسناکه لهجه وویل: بخدا مرا هم شرماند، خود را هم شرماند. ای مردم آخر چه رشخندی جور کده. از دولت رشخندی جور کده، از مملکت رشخندی جور کده. سر مردم چه حال است، ای مردم سر چوکی جور نمی ایه، د شصت سال عمر خود همیقدر مردم های بی شرم ندیدم.

د شا له سیټ نه یې نسبتاَ ځوان سړي خبري پرې کړي: برو کاکا! هیچیز ات کم نشوه. از یک حکومت کده دو خوب است، از دوه کده سه،از سه کده چهار… مه مامور دولت، خوب پيش از ای یک معاش میګرفتم، بعد از دو معاش میګیرم. یک معاش از دولت پیش میګیرم، یک معاش از دولت دستمال کاغذی؛ بیادر! بری ما مردم اولاد دار همی هم یک غنیمت است.

تر څنګ غریبکار ځوان هم د خبرو نوبت ونیو، په تمسخر آمیزه شکل یې وویل: همی اوکومت دوم را کې پول میته؟! خوو همی اول را خو آینا امریکا یک چیز میته؛ همی مردکه، که اوکومت نو جور کده، پيسه از کجا میکنه. آخر اوکومت هم بدون پیسه میچله؟!

دې موټروان شاته ناست اطرافي سړی هم په کې ور ولوید: برادر د اوغانستان اوکومت بری مردم هیچ کار نکده. شما برین یک دپه خارج را سیل کنین، که اوکومت د دیګه جای بری ولس خود چیکدر خیذمت کده. د ای وطن کولی مردم کشته شده؛ کار نیس، غریب زیاد شده، کولی روز کشتن کشتن اس. خو باز هم همی نفرک های کلان د چوکی جور نمی ایه؛ لعنت به اینا!

له لږ ګرم بحث وروسته د مخي سیټ سپين ږیري، بیرته په سختي د خبرو نوبت ونیول: ګم اش کنین، ای مردکه ها بخدا، به خون ما مردم بری خود زنده ګی ساخته. سر خون مردم تجارت میکنه، خدا اینا را دګه هم بشرمانه.

بیا یې موټروان ته وکتل؛ استاد! جای رئیس باز تا میشم.

موټروان سمدستي ورغبرګه کړه: کاکا! ای دوغ آباد است، از جای رئیس تیر شدیم، تو صدا نکدی.

د شا لخوا بل سوارلي را غږ کړ: چه میګی استاد! مه خو دهمزنګ تا میشدم.

موټروان په غوسناک انداز وویل: مه خو علم غیب ندارم، که تو کجا تا میشی، خو صدا میکدی. حالی شما را چه به بحث های کلان کلان!